7. De Concept Dagvaarding en de legalisering

Geplaatst op door

De toenmalig wethouder Cassee zal allicht in een cholerische woedeaanval zijn uitgebarsten, toen hij op 8 mei 2014 het bericht ontving van het stel dat de zaak met hun bedrog begonnen was, dat ze niet wilden meewerken aan zijn oplossing. Via hun advocaat, toevalligerwijs de vader van een bevriende buurtgenoot die hen zelf nog met de laatste uitbreiding had geholpen, lieten ze weten:

betalen pappi

Dit zal hoe dan ook dhr. Cassee ongelegen zijn uitgekomen. Waar afdelingshoofd Vastgoed een beeld had geschetst dat dit met enkele weken geregeld zou kunnen zijn, werd het verhaal nu nog lastiger. En de wethouder zelve lag wegens diverse andere kwesties (verkoop Zijlsingel etc.) al onder vuur, en dat zou in de loop van die zomer alleen maar erger worden wegens het aan het licht komen van zijn zeer dubieuze zakelijke verleden en niet gemelde nevenfuncties.
Ook intern werd deze zaak ook niet meer begrepen (of men deed tenminste alsof men het allemaal niet meer begreep). De laatste serieuze poging -zie onder- van de klachtencoördinator om er wat fatsoenlijks van te maken verzandde. En dit betekende dat de onderzoeker van de Nationale Ombudsman de zaak onder zijn aandacht kreeg.

Jongens dit kan toch niet

Wat nu? Dan toch maar de juridische weg? Ondertussen naderde het moment dat de opening van de ingerichte Tuin van Jonker zou plaatsvinden. Bang voor negatieve  pers was de gemeente echter niet:

HahahahaHaarlems Dagblad

En ook voor de Nationale Ombudsman zal zo iets wel gelden. De klachtencoördinator vertelde al aan een van de omwonenden dat ze uitstekende contacten met hem onderhield. En de onderzoeker liet zich wel erg gewillig met een geframed kluitje in het riet sturen. Nee, het had allemaal wat lang geduurd en verdiende geen schoonheidsprijs, maar de wethouder zelf was nu bezig het op te lossen. En hoe dat heeft kunnen gebeuren? Een foutje. Tja, niet meer te achterhalen, maar de luchtfoto’s waren even niet beschikbaar wegens een verhuizing.

Zonder de omwonenden in te lichten over wat er aan de hand was, werd opdracht gegeven aan de stadsadvocaat om juridische stappen voor te bereiden. De medewerkers van de stadsadvocaat namen hierbij de waarheidsvinding serieuzer hand. Wat ambtenaren de voorgaande vier jaar hadden nagelaten of misschien wel ijverig hadden geprobeerd te voorkomen, kregen zij in enkele dagen wel voor elkaar; er werd een redelijk waarheidsgetrouw beeld gevormd van wat er zich hier had afgespeeld. Niet door informatie zelf op te zoeken, maar door de juiste vragen te stellen.

wat hebben jullie eigenlijk zitten kloten

Dit leidde tot een concept dagvaarding. Concept want er gebeurde precies wat omwonenden een jaar eerder hadden voorgesteld; beweeg het asociale stel de goede richting op, onder dreiging van juridische stappen. Maar om moverende redenen hield de gemeente, ofschoon ondertussen er genoeg bewijslast met de juiste conclusies op tafel lag, nog vast aan het doordrukken van de deeloplossing Cassee? Waarom? Zeker niet omdat dit goedkoper was! Waarschijnlijk omdat de gemeente zich gebonden voelde aan toezeggingen? Of omdat wethouder Cassee te eigenwijs was om zijn ongelijk en het gepleegde bedrog toe te geven?

Drie juni ging de concept dagvaarding de deur uit. Zie: Concept dagvaarding

Een week later volgde een zielige en kwalijk lasterrijke brief van het stel wonende aan de Kamperzijstraat 5 aan wethouder Cassee persoonlijk. Uiteraard; het was allemaal verkeerd begrepen. De toch bijzonder gerenommeerde advocaat had klaarblijkelijk zijn werk niet goed gedaan:

Nu maar kruipen

16 juni ging er een verklaring uit die werd getekend door het stel en hiermee  was (nogmaals?) het akkoord gesloten. In pakweg twee maanden tijd had de stadsadvocaat de zaak uitgezocht, juridische stappen voorbereid en met dreiging van een proces de oplichters tot inkeer bewogen. Zie:Getekend akkoord. Een half jaar later op 16 december zou er nog een keer een akkoord worden getekend, ofschoon nog maanden later de betreffende stukken uit de WOB geheim werden gehouden met opgaaf van redenen dat er nog onderhandelingen zouden lopen die de gemeente zwaarwegende financiële schade zou kunnen toebrengen. Vreesden de betrokken ambtenaren toch nog ingrijpen van de Raad als de stukken publiek zouden worden? En waarom… ja omdat ze…?

Uiteraard begrepen omwonenden niet wat aan de hand was en via WOB-verzoeken poogden zij te achterhalen wat er zich nu afspeelde. Terwijl de informatie op het WOB-verzoek van bijna een jaar eerder, 5 augustus 2013, nog niet eens volledig binnen was, werd opeens meegewerkt  aan het geven van meer informatie, zonder enige uitleg en vaak geen antwoord gevend op de vraag, ofwel uit pesterij ofwel omdat het afdelingshoofd Vastgoed het ook niet meer begreep en dacht met listige geheimzinnigheid zijn onkunde te kunnen verhullen.

Het voert te ver om hier alle onbehoorlijkheden op te voeren, dat is een dossier op zich. Maar om een opmerkelijke onbehoorlijkheid aan te geven. De ambtenaar in kwestie, afdelingshoofd Vastgoed, Jelle van Wier, verweerder in een bezwaar waarbij hij feitelijk wordt beticht een integriteitsschending, namelijk het moedwillig achterhouden van informatie en daarmee het overtreden van de wet op de WOB, bereidt zelf als evident schender van de wetten op de openbaarheid van bestuur en de facto aangeklaagde, de beslissing op het bezwaar voor! (En niet alleen dat… Hij probeert in kongsi met de secretaris van de bezwaarcommissie, de heer mr. Wil Baars in een ander geval het voor de bestuursrechter ook nog eens aannemelijk te doen lijken dat hij een separaat WOB-verzoek afhandelt bij de beantwoording van een bezwaar op een geheel ander WOB-verzoek…  Volgens de gemeentesecretaris Jan Scholten is het verrommelen van procedures een integriteitsschending, maar op klachten hierover is nooit meer iets vernomen.)

De slager keurt zijn vlees

Ondertussen ging de gemeente verder met het uitwerken van de oplossing, onderwijl de klachten van de omwonenden negerend over de geconstateerde misstanden. Klachten dat Cassee de kluit had belazerd met zijn inkeergesprek en de geveinsde onomkeerbaarheid, dat hij zijn ook zijn toezeggingen van 10 april niet was nagekomen, dat ambtenaren hier initieel willens en wetens een frauduleuze constructie hebben opgezet, dat ze dit achteraf op oneigenlijke wijze hebben geprobeerd te verbergen ondertussen de Wet op Openbaarheid van Bestuur aan hun laars lappend, etc… Inhoudelijk werd er niet gekeken naar de klachten, geen enkele toelichting gegeven, laat staan enige verantwoording afgelegd. Het dossier werd op 17 november gesloten, met (terwijl de Nationale Ombudsman de zaak ook nooit inhoudelijk heeft onderzocht de valse voorstelling van zaken van de gemeente voor lief nemende):

eer en geweten bij gemeente haarlem

Ondertussen moest de oplossing nog worden gerealiseerd. Op 19 november 2014 volgde een brief naar de omwonenden, er werden de laatste afspraken getekend en eind december vond de inrichting plaats. In januari 2015 tekende de bewoners aan de Lange Poellaan bij de notaris voor de verkregen erfdienstbaarheden.

Onbekend is waarom het nog zo lang duurde –volgens de gemeente wegens onderhandelingen, waarbij ze niet vermeld waarover- maar op 30 april werd notarieel de tuintjes voor andere omwonenden overgedragen voor  het symbolische bedrag van 1 euro. En op 11 mei 2015 volgde de overdracht van de tuin aan het stel waarmee de ellende was begonnen. Waarom zo laat? De mogelijke reden schuilt natuurlijk in de bizarre onbehoorlijkheid. Juridisch gezien zou kennelijk eigenlijk de eerdere akte eerst vernietigd moeten worden. Maar met een “vaststellingsovereenkomst” wordt wederom “verjaring” afgesproken, ofschoon er nu netjes bij vermeld wordt dat dit niet terecht is.
Zie kadastrale akte: OZ4 66158 1

Omdat de verjaringsakte achteraf gezien onterecht bleek heeft nader overleg tussen de verjaringsgerechtigde en de Gemeente plaatsgehad en dit heeft eind december tweeduizend veertien geleid tot een afstand van enkele vierkante meters

 …Anders zou eerst weer een ontbinding van de onder 3 beschreven verjaringsakte hebben moeten plaatsvinden, hetzij een formele teruglevering aan de Gemeente hebben moeten plaatshebben en daar voor is uit praktische overwegingen niet gekozen. Desondanks wordt de vertegenwoordigde personen sub 2 hierna toch “verjaringsgerechtigde” genoemd, omdat dit voor het kadaster de titel van hun verkrijging is.

En zo eindigde ruim twee jaar na eerste frauduleuze afspraak dat iets verjaard zou zijn dat het niet was, in een kennelijk legale afspraak dat iets niet verjaard was maar toch zo genoemd werd. Het stuk grond werd alsnog, zij het nu kleiner, met opzet door de gemeente aan een stel oplichters weggegeven.